Ciao! Onze IVECO Daily uit 2003 (Fred) brengt ons (Lisa (31) & Erik (31)), al 1,5 jaar vele avonturen als ons huisje op wielen. Vorige keer namen we jullie mee op ons eerste deel van onze roadtrip door Europa en in dit blog lees je meer over het vervolg daarvan: lockdown in Griekenland, vastzitten in de modder en garagebezoek in Albanië en heftige sneeuwval in Macedonië. Stapje voor stapje komen we zo steeds dichterbij onze huidige trip: overland op weg naar Japan.
Lockdown in Griekenland
Op aanwijzing van het personeel parkeren we Fred tussen de vrachtwagens op de ferry van het Italiaanse Brindisi naar Igoemenitsa als we een WhatsAppje ontvangen van onze Instagram vrienden Emma en Joren. “Jongens, er is net een persconferentie geweest, Griekenland gaat binnen 24 uur voor minimaal 3 weken in een complete lockdown”. Shit. Proberen we uit Italië te vluchten, bang om vast te komen zitten, varen we recht op een lockdown af.
We besluiten om samen met hen naar een geschikte plek te zoeken. Omdat wildkamperen is verboden en de meeste campings gesloten zijn, belanden we uiteindelijk met totaal 4 Nederlandse stellen/gezinnen voor een prikkie in een luxe villa ‘resort’ in het zuiden van Peloponnesos. Wat een geluk om hier 3 weken te spenderen.
Hit the road, Fred
De oorspronkelijke 3 weken lockdown worden er al snel 5 waarna de lockdown voor onbepaalde tijd wordt verlengd. Hmm, dat loopt anders dan verwacht. Na 5 weken is dit het moment om Fred in te pakken, het huisje te verlaten en voorzichtig het eiland te gaan ontdekken. Omdat het nog steeds ten strengste verboden is om buiten te komen zonder geldige reden (boodschappen, sporten of werk), is voorzichtigheid geboden.
Zo rijden we met benodigd briefje van supermarkt naar supermarkt en belanden we uiteindelijk op het strand van Asopos, waar we met toestemming van lokale autoriteiten mogen staan. De zon wordt al snel ingewisseld voor stevige najaarsstormen waarna het idyllische strand steeds kouder, natter en druileriger wordt. Na in totaal 3 maanden lockdown worden de maatregelen eindelijk iets versoepeld. Waardoor we toch nog het nodige kunnen zien, voordat we onze reis vervolgen in Albanië.
Twijfels over Albanië
We hadden vooraf geen enkel beeld bij Albanië, en uit onze omgeving krijgen we dan ook regelmatig de vraag “Albanië, is dat wel veilig?” Tja, we hebben zelf eigenlijk ook geen idee. We komen in contact met een Albanees die in Nederland woont, hij stelt ons direct gerust: het is absoluut veilig. Als er iets is, mogen wij hem of zijn familie in Albanië bellen. Er gaat er een nieuwe wereld voor ons open. Van de ene op de andere dag kunnen we weer uiteten, vrij rondreizen en zitten de terrasjes vol. Wow.
Liefde voor Albanië
En zo ontstaat onze liefde voor Albanië. We reizen in twee maanden tijd het hele land door en zijn werkelijk overrompeld door de lieve mensen, de prachtige, ruige en unieke natuur. Bijna net zo ruig en uniek als de Albanese wegen. Zo stoppen asfaltwegen net zo plotseling als ze beginnen en komt het overgrote deel van de wegen in aanmerking als locatie voor het programma ‘De gevaarlijkste wegen’. En het ergste, voor de navigatie zijn alle wegen gelijk, 4x4 of niet. Zo volgen wij de navigatie tussen de Osum Canyon en Permet en komen we terecht op een steeds steiler en modderiger pad dat ons langs een ravijn leidt.
We twijfelen of we Fred dit aan moeten doen, maar hebben geen ruimte om te keren. Met samengeknepen billen glibberen en glijden we verder. Na een uur is het dan toch raak. Vol gas proberen we de modderige heuvel voor ons te bedwingen, maar helaas redt Fred het niet tot de top. Het is te steil. We glijden stuurloos naar beneden voordat we enkele meters lager met de trekhaak de berg raken. Wat een geluk, de andere kant op glijden en we lagen in het ravijn. Pff.. Omdat we niet kunnen keren en achteruit geen optie is, bezaaien we het pad met takken en grind, waarna we alsnog boven komen en verderop eindelijk kunnen keren. Wat een ervaring.
Fred, wereldberoemd in Albanië
Waar we Fred ook parkeren, locals komen naar ons toe om ons uit te nodigen voor Raki, een hapje eten of een slaapplek op iemands erf. Ook spreken we af met de familie van de Albanese Nederlander die we eerder hadden gesproken. Ze leiden ons rond in Tirana en nodigen ons thuis uit op het platteland van Albanië. Wat een belevenis. We krijgen zelfs 5 minuten zendtijd op de Albanese televisie omdat ze onder de indruk zijn van ons verhaal.
Naar de garage in Albanië
Maar, de enorm slechte wegen in Albanië lijken steeds meer zijn tol te eisen voor onze Fred. De bladveren beginnen door te hangen en zelfs een simpele stoeprand wordt al een uitdaging. Onze Albanese familie kent een goede garage, die direct op zondag zijn deuren willen openen voor Fred om hem snel weer op te lappen voor ons.
Helaas blijkt dit niet zonder slag of stoot te gaan, er blijken geen onderdelen voor onze IVECO Daily uit 2003 te vinden te zijn.
En dus besluiten ze het anders op te lossen: de bladveren van een IVECO vrachtwagen worden op maat gemaakt voor onze Fred. Een week lang verblijven we in een hotel om de hoek, vanuit waar we dagelijks de vorderingen konden bewonderen.
Aan het einde van de week staat Fred weer een stuk hoger op z’n bandjes, hij heeft nieuwe bladveren, stabilisatoren, remmen, de olie is ververst, nieuwe filters en een van de koplampen is vast gelast. En dat voor nog geen €500,-. Super blij vertrekken we verder richting Noord-Macedonië, Montenegro en Kroatië.
Sneeuw in Noord-Macedonië
We zetten koers richting het meer van Ohrid, waar het al snel kouder en kouder begint te worden. Dat Fred het prima overleeft met temperaturen van -7 in de nacht en een laagje sneeuw heeft hij in Griekenland bewezen. De voorspellingen zijn nu een stuk drastischer.
Met voorspelde temperaturen van -20 en meer dan een meter sneeuw in een paar dagen zien we het niet zo zitten in de bus te blijven en dus boeken we een hotel. We rijden naar Mavrovo, want wat blijkt: je kunt hier ook wintersporten. Na deze heerlijke dagen halen we Fred weer op, he-le-maal ingesneeuwd. De handrem blijkt bevroren (oeps, beginnersfout) evenals het water en al het groente en fruit dat nog in de bus lag. Een paar uur later is hij gelukkig bevrijdt uit de sneeuw en ja hoor, hij start ook direct weer! Hier hebben we helaas geen foto van, want Erik was te chagrijnig tijdens het scheppen. ;-)
Eenmaal weer op pad beginnen de nieuwe bladveren te piepen... Kat in de zak? Daarover in meer in het volgende blog. Dan nemen we je na onze roadtrip door Europa ook mee in onze voorbereidingen op de grote trip richting Japan.
Wil je meer weten over onze reis? Volg ons ook via Instagram en onze website Reisstel.nl.
