Ciao! Wij zijn Erik (31) en Lisa (31), samen met onze Iveco Daily Fred (20) reizen we richting Japan! In ons vorige blog namen we jullie mee in het te gekke binnenland van Turkije en cancelden we last minute ons bezoek aan Irak vanwege ontploffende raketten. Dit keer spelen we op veilig en reizen we door naar het mysterieuze Georgië. Zonder enig probleem steken we de grens over met Georgië en na 2 verregende dagen in Batoemi, het Las Vegas van deze regio, rijden we door richting Mestia. Deze stad ligt in het hoge Noorden, midden in het Kaukasus gebergte tegen de grens met Rusland en is een van de grote highlights van Georgië. Het is een flinke tocht, die we afleggen via schitterende theevelden en natuurlijke en genezende warmwaterbronnen. Of eigenlijk, de theevelden blijken niet meer te bestaan en de natuurlijke warmwaterbron was een kleine bad middenin een veld van modder. Ach, gelukkig vinden we mooie plaatsen om te slapen onderweg en genieten we intens van onze route.
De uitzichten onderweg zijn ongekend, en we krijgen sterke flashbacks naar onze reis door het noorden van Albanië. De ruige natuur, de rivieren en het landelijke gevoel. Slapen in niemandsland langs rivieren en enkel lokale vissers of herders die van een afstandje zwaaien. Heerlijk.
De laatste 2 uur van de route richting Mestia is er geen fatsoenlijke weg meer en stuiteren we langzaam omhoog. De komende dagen genieten we hier van de indrukwekkende natuur, hiken we naar de Chalaadi gletsjer en proberen we de lokale specialiteit Chacha. Met 82% perfect geschikt om warm te blijven bij de nachtelijke temperaturen die nu al richting de -10 gaan. Overdag wisselt de temperatuur enorm, zo zitten we de ene dag buiten in het zonnetje, terwijl we de volgende dag in de sneeuw aan het hiken zijn.
Mestia wordt gekenmerkt door stenen wachttorens die overal door het oude dorp te zien zijn. We hebben online gelezen dat we met goed weer nog een ‘stapje verder’ kunnen gaan, richting de hoogst gelegen permanent bewoonde stad van Europa, Ushguli. We informeren bij de lokale experts of de weg begaanbaar is en laten hen een inschatting maken van onze bus. Ze schatten in dat we het moeten redden, maar krijgen wel de waarschuwing dat we met regen of sneeuw direct ommekeer moeten maken.
In tegenstelling tot Mestia is Ushguli namelijk écht slecht bereikbaar, waardoor het niet toegankelijk is voor het massatoerisme. Hierdoor heeft de stad nog steeds het unieke karakter van een middeleeuwse stad.
Met nog zo’n 10 kilometer te gaan stopt de reguliere weg ermee. Het asfalt maakt plaats voor zand, steen en modder en de paaltjes langs de kant van de weg maken plaats voor een 20 meter lager liggende rivier. Elke meter wordt spannender, de plaatsen om tegenliggers te kunnen laten passeren worden spaarzamer en de gaten en kuilen in de weg worden groter. We rijden over grote modderige stukken en door diepe plassen die worden gecreëerd door watervallen langs de kant van de weg. Een unieke route, waarbij we onszelf in onze handjes knijpen met onze IVECO Daily Fred, die ons keer op keer weer zonder problemen in de verste uithoeken weet te brengen.
Aangekomen in het laatste dorpje voor Ushguli worden we door bordjes langs de kant van de weg naar beneden het ‘dorp’ ingeleid. Het dorp zelf bleek een grote modderpoel, en de straat zelf was zo smal dat Fred hier onmogelijk doorheen kon zonder de balkonnetjes te raken. Voor het beeld, het dorp bestaat misschien uit 20 huizen en verschillende wachttorens. We worden nagestaard als we achteruitrijden en op het modderige plaats al spinnend proberen te keren.
We voelen ons hier nu allesbehalve welkom, maar rijden toch vol goede moed via de ‘bovenroute’ door naar Ushguli. Niet veel later worden de hobbels in de weg zo hoog, waarbij de lagergelegen gedeeltes onderwater staan, waardoor we bang zijn om hier vast komen te zitten. We geven het op. We parkeren de bus en lopen het laatste gedeelte naar Ushguli en kunnen onderweg onze camera niet met rust laten. Wat een bizarre (spook)stad. Overal weer die wachttorens, verlaten werkvoertuigen op rupsbanden en overal gigantische koeien en stieren.
Met het zweet in de bilnaad lukt het ons ook om de terugweg veilig af te leggen en verlaten we dit waanzinnige gebied en rijden we richting Tsjiatoera, waar we kennis gaan maken met de vliegende doodskisten uit het Stalin tijdperk. Maar voor het zover is parkeren we Fred bij de bijzondere 40 meter hoge Katshki pilaar, waar op de top een klooster is gebouwd. Als er ’s avonds op de deur wordt geklopt blijkt het een monnik te zijn, die zijn zelfgemaakte biologische wijn komt promoten. 30 minuten later hebben we 3 liter mierzoete rode wijn te pakken en zijn we weer een hoop ervaringen rijker. Geweldig!
In het volgende blog nemen we jullie mee over de Militairy highway naar het wonderlijke Kazbegi. Worden we verrast door de grote hoeveelheden sneeuw en daalt de temperatuur tot -20 graden. Wil je meer weten over onze reis? Volg ons ook via Instagram en onze website Reisstel.nl
